Είμαι στο Λονδίνο για τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, αλλά στην βρετανική πρωτεύουσα ασχολούνται κυρίως με τη δολοφονία του στρατιώτη Λι Ρίγμπι, παρά με τον τελικό των Γερμανών που δεν μοιάζει να ενθουσιάζει τους Αγγλους, οι οποίοι μεταξύ μας δεν χαίρονται να παίζουν το ρόλο του διοργανωτή στα μεγάλα φινάλε, αλλά θέλουν σε αυτά τις ομάδες τους πρωταγωνίστριες.Δεν ξέρω πόσοι έχετε καταλάβει τι έγινε και για αυτό θα σας το διηγηθώ εν τάχει την ιστορία. Την Τετάρτη το βράδυ στο Γούλγουϊτς, μια γκρίζα περιοχή του νότιου Λονδίνου, δυο μουσουλμάνοι έσφαξαν εν ψυχρώ, μπροστά σε περαστικούς (!) ένα βρετανό στρατιώτη που είχε γυρίσει από το Αφγανιστάν. Στη συνέχεια επενέβη η αστυνομία, έπεσαν πυροβολισμοί, υπήρξαν δυο τραυματίες, το περιστατικό χαρακτηρίστηκε από τον Βρετανό πρωθυπουργό «τρομοκρατική ενέργεια» και το αποτέλεσμα ήταν, όταν εγώ έφτασα την Πέμπτη το πρωϊ να υπάρχει μια πόλη στην οποία η αστυνομία είχε πολύ μεγαλύτερη παρουσία από ότι συνήθως.
Επειδή λατρεύω το Λονδίνο, κυρίως για τον πολυεθνικό χαρακτήρα του και επειδή πιστεύω ότι είναι ίσως η μόνη πόλη της Ευρώπης με χαρακτήρα τόσο φιλελεύθερα ανθρωπιστικό, ώστε θα μπορούσε να είναι και η πρωτεύουσα της ηπείρου μας, έριξα μια ματιά στην κάλυψη του αποτρόπαιου αυτού γεγονότος από τα ΜΜΕ για να δω πως το κατέγραψαν.
<img src="/files/File/0218/lee1.jpg" alt="" />
Εικοσιτέσσερις ώρες μετά το θέμα ήταν σχεδόν μοναδική είδηση στα μεγάλα δελτία: αντιμετωπίστηκε ωστόσο χωρίς καμία απολύτως διάθεση δημοσιογραφικής υστερίας μολονότι είναι μια ιστορία που σίγουρα τρόμαξε ειδικά το συντηρητικό κομμάτι της αγγλικής πρωτεύουσας. Ο δύστυχος νεκρός, του οποίου το όνομα δόθηκε στη δημοσιότητα μόνο αφότου πέρασαν 24 ώρες και αφού έδωσαν την συγκατάθεσή τους οι γονείς του, παρουσιάστηκε ως ένα παιδί της εργατικής τάξης από το Μάντσεστερ που πήγε στο Αφγανιστάν για να κερδίσει γρήγορα χρήματα για την οικογένειά του: τη λέξη «ήρωας» την είπαν ελάχιστοι.
Ως «ηρωϊδα» περιγράφτηκε η κυρία Ιγκριντ Λόιου Κένετ, αυτόπτης μάρτυρας στη σκληρή αυτή σκηνή, αλλά και πρωταγωνίστρια της ιστορίας αφού σύμφωνα με τα ρεπορτάζ είχε την ψυχραιμία και τη δύναμη να μιλήσει με τους δυο δράστες. Οι διάλογοι αυτής της σπάνιας στιγμής παρουσιάστηκαν παντού με βάση τη δική της μαρτυρία: δεν υπήρξαν ούτε μεγαλύτερες δραματοποιήσεις, ούτε σικέ αποκλειστικότητες, που να αφορούσαν τον τόνο της φωνής, τις επιθετικές κινήσεις των δραστών, την έντρομη συμπεριφορά των υπόλοιπων περαστικών κτλ.
<img src="/files/File/0218/lee2.jpg" alt="" />
Η κυρία Κένετ μίλησε για δυο σαλεμένους ανθρώπους, εκτός εαυτού, που φώναζαν πως θα σκοτώσουν κι άλλους στρατιώτες για να τους τιμωρήσουν για τη δράση τους και ορκίζονταν πως θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεσηκώσουν το μουσουλμανικό στοιχείο του Λονδίνο κατά της Κυβέρνησης. Όλα αυτά τα πολύ επιθετικά λόγια δυο δολοφόνων πάντως πέρασαν μάλλον σε δεύτερη μοίρα: τα βρετανικά ΜΜΕ πρόβαλαν της δηλώσεις του Δημάρχου Μπόρις Τζόνσον, που έστειλε τα συλλυπητήρια του στην οικογένεια του νεκρού και τόνισε ότι δεν πρέπει τέτοια περιστατικά να διαταράξουν την κοινωνική ειρήνη ειδικά στις δύσκολες συνοικίες της περιφέρειας.
Και ο δήμαρχος, αλλά και ο Κάμερον εστίασαν κυρίως στην ανάγκη καλύτερης αστυνόμευσης ώστε να μην γεννηθούν αμφιβολίες για το πόσο ασφαλής είναι η πόλη – ο Κάμερον μάλιστα θεώρησε σωστό να τονίσει ότι συμπαραστέκεται στις μουσουλμανικές κοινότητες σε όλη τη χώρα που σίγουρα νοιώθουν και αυτές αποτροπιασμό για το χτύπημα .
<img src="/files/File/0218/lee3.jpg" alt="" />
Όταν έγινε γνωστό το όνομα του ενός από τους δράστες, του νιγηριανής καταγωγής Μάικλ Αντεμπολάτζο, σύντομα παρουσιάστηκε το βιογραφικό του και τονίστηκε ότι ήταν νόμιμα στη Βρετανία όπου σπούδασε και δούλεψε. Δεν υπήρξαν on camera δηλώσεις γειτόνων ή γνωστών του που ορκίζονταν για την πραότητα ή το βάναυσο του χαρακτήρα του, αλλά αντίθετα μεταδόθηκε μια συνέντευξη του τοπικού καθολικού ιερέα του Γούλγουιτς που είπε ότι το προάστιο δοκιμάζεται, αλλά θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει το σοκ γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που το κατοικούν είναι θρησκευόμενοι.
Μίλησαν επίσης αρκετά κάποιοι ειδικοί για το αν πρέπει κάτι ν αλλάξει στα θέματα της ασφάλειας τονίζοντας πως τα εννιά λεπτά που χρειάστηκε η Σκόντλαντ Γιάρντ για να φτάσει στο σημείο του φόνου ήταν πολλά. Υπήρξε προβληματισμός για το αν πρέπει να αρχίσουν να οπλοφορούν και οι δυτικοί αστυνομικοί, ενώ φυσικά προβλήθηκε το καθολικό αίτημα της παραδειγματικής τιμωρίας των ενόχων.
<img src="/files/File/0218/lee4.jpg" alt="" />
Απέναντι σε κάτι βαθιά αποτρόπαιο, η πόλη αντέδρασε στο σύνολο της χωρίς υστερία. Οι θεσμικοί άρχοντες δήλωσαν τον αποτροπιασμό τους εκφράζοντας το γενικό αίσθημα, το τραγικό περιστατικό γέννησε προβληματισμούς που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια, αλλά και με την ένταξη στον κοινωνικό ιστό της πόλης και των πρώην στρατιωτών και κάποιων μουσουλμάνων με ακραία πιστεύω, όπως φαίνεται ότι είναι οι δράστες.
Όλα αυτά χωρίς γενικεύσεις, χωρίς επιθέσεις, χωρίς αναθέματα, αλλά και χωρίς προβοκατόρικες τοποθετήσεις με υποθέσεις για το τι μπορεί να έχει πει προηγουμένως ο νεκρός στους φονιάδες του και φυσικά χωρίς συζητήσεις για το αν η αστυνομία έκανε καλά που πυροβόλησε τους φονιάδες ή αν ορθά έπραξε όταν προχώρησε σε επιπλέον συλλήψεις την επόμενη μέρα.
Κανένα κανάλι από τα δυο τρία που είδα δεν έκανε ρεπορτάζ ψάχνοντας γιαγιούλες που φοβούνται το βράδυ στο Γούλγουιτς, αν και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν. Κανένα κανάλι δεν εμφάνισε ειδικούς που να προσπάθησαν να εξηγήσουν στον σοκαρισμένο κόσμο την ανάγκη να καταλάβει την ιερότητα της Τζιχάντ ή το τι μπορεί να κουβαλάνε οι δράστες στην καρδιά τους: προφανώς για μια τέτοια συζήτηση δεν είναι ώρα.
Κανένα κανάλι δεν έδωσε λόγο σε αγανακτισμένους πολίτες, που σίγουρα κι εδώ υπάρχουν και σίγουρα μέσα στο θυμό τους μπορεί να λένε και μια κουβέντα παραπάνω: αντί αυτών προβάλλονταν συνεχώς εικόνες από κορίτσια κι αγόρια που κατέθεταν λουλούδια στο σημείο που ο στρατιώτης βρέθηκε νεκρός. Κανένα κανάλι δεν συνδέθηκε με το σπίτι του νεκρού για να δείξει τους χαροκαμένους συγγενείς και φίλους του που τιμούσαν με οδύνη τη μνήμη του.
<img src="/files/File/0218/lee5.jpg" alt="" />
Ο Κάμερον είπε ότι η αποτρόπαια πράξη θα κάνει το Λονδίνο δυνατότερο: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας της πόλης είναι κάτι ταυτόσημο με τη ζωή στο Λονδίνο: εδώ οι άνθρωποι -αιώνες τώρα- βρίσκουν κυρίως αυτά που τους ενώνουν, όχι γιατί το επιβάλλουν οι νόμοι, αλλά γιατί το απαιτεί η ίδια η πόλη, που με την πολυπληθυσμική της εικόνα σου θυμίζει ότι είναι μια πρωτεύουσα.
Που έχει πολλές φορές πληρώσει το φιλελεύθερο χαρακτήρα της με αίμα, γνωρίζοντας ωστόσο ότι κάθε τρομοκράτης στοχεύει κυρίως αυτόν να της στερήσει. Κι αυτός, όση ομίχλη κι αν πέσει στους δρόμους ή στις καρδιές, είναι αδιαπραγμάτευτος…