Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώντας να αναλύσεις αυτό που της συμβαίνει της ΑΕΚ τούτες τις στιγμές, το συναίσθημα υπερκαλύπτει τη λογική. Διότι είναι αμήχανο ακόμη και για οπαδούς άλλων ομάδων, να αντιλαμβάνονται όσο περνούν οι ώρες ότι τη νέα χρονιά και τουλάχιστον για αυτή, η ΑΕΚ δεν θα αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία. Πολύ περισσότερο είναι σοκαριστικό για τους ίδιους τους ΑΕΚτσήδες, οι οποίοι αυτές τις στιγμές κυρίως αισθάνονται, παρά σκέφτονται…Το συναίσθημα μετά από μια τέτοια εξέλιξη, είναι λογικό να κυριαρχεί. Και να αποτελεί τον βασικό οδηγό σε όσα λέγονται, γράφονται, γίνονται. Είναι τόσο «δυνατή» η ίδια η είδηση, σκεφτείτε την… «η ΑΕΚ έπεσε!», που νικά τη λογική. Και συμβαίνει αυτό σε μια ομάδα, που πολλές φορές ιστορικά όχι η λογική αλλά το συναίσθημα αποτέλεσε το κριτήριο αποφάσεων, ακόμη και πολύ κρίσιμων. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για υποβιβασμό…
Οσο δύσκολο και να είναι αυτό, η ΑΕΚ αυτό που καλείται πολύ γρήγορα να κάνει, είναι να «σβήσει», έστω να τιθασεύσει το συναίσθημα και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Είναι σκληρή αυτή, είναι στενάχωρη, πιθανότατα και τραγική για κάποιους, αλλά είναι η πραγματικότητα. Αν η ΑΕΚ δεν φροντίσει να την δει κατάφατσα και μάλιστα πολύ σύντομα, θα κινδυνεύσει η κατάστασή της να γίνει μη αναστρέψιμη.
Ακριβώς αυτό δεν φρόντισε να κάνει εδώ και λίγα χρόνια, με αποτέλεσμα να φτάσει στο – προδιαγεγραμμένο για τους λίγους που έβλεπαν την πραγματικότητα – σημείο που βρίσκεται τώρα. Η ΑΕΚ, χωρίς γήπεδο, χωρίς διοίκηση, με τεράστια οικονομικά προβλήματα, παρατημένη από τους μετόχους, θα μπορούσε να πάρει μόνο παράταση ζωής. Όχι ζωή… Το ότι είναι η ΑΕΚ, με όσο συναίσθημα κι αν αυτό γεμίζει κάποιους, από μόνο του δεν μπορούσε να την σώσει.
Ούτε το όνομα, ούτε ασφαλώς και… ονόματα. Στην ΑΕΚ, που όπως είπαμε δεν υπάρχει τίποτα, υπάρχει κάτι σε πλεόνασμα. Σωτήρες. Και λες και η προσωπολατρεία είναι φετίχ της, όλοι τους παίρνουν μια μυθική διάσταση. Μέχρι και ο Κοζώνης, ο Ξενιάδης ή φέτος (σχεδόν δέκα μήνες πια) ο Βιντιάδης. Την ΑΕΚ θα την έσωζε ο Μελισσανίδης, αργότερα ή και νωρίτερα ο Νικολαΐδης, στην αρχή της χρονιάς ο Μαύρος και πάει λέγοντας. Δεν κρίνω προθέσεις, αλλά η ΑΕΚ φαινόταν πως δεν είχε χρόνο να περιμένει κανέναν σωτήρα. Αργοπέθαινε...
Να πούμε κι άλλους. Την ΑΕΚ θα την έσωζε επίσης ο Μανωλάς, ο Μπάγεβιτς, ο Τσιάρτας, κάποια στιγμή θα την έσωζαν όλοι μαζί. Τώρα θα την έσωζε ο Δέλλας. Τον Ιανουάριο θα την έσωζαν ο Πετρόπουλος και ο Μητρόπουλος. Επίσης πριν λίγες εβδομάδες, διότι τέτοια είναι η νοοτροπία που έχει «ποτίσει» τον σύλλογο, θα την έσωζε μέχρι και ο Ανάκογλου. Ασφαλώς, δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι, κάποιοι πάλεψαν να το πετύχουν αληθινά, ο καθένας στο πόστο του και ο κόσμος αντιλαμβάνεται ποιοι. Αλλά αυτό το επαναλαμβανόμενο λάθος τελικά την αποτελείωσε την ΑΕΚ…
Υπάρχει και χειρότερο που μπορεί να πάθει η ΑΕΚ στην επόμενη ημέρα της. Να συνεχίσει να πορεύεται, γυρνώντας την πλάτη στην πραγματικότητα, περιμένοντας τον επόμενο σωτήρα στον οποίο θα «κρεμαστεί» και στον οποίο θα δώσει χρόνο, και στο μεταξύ να συνεχίσει να χάνει τη ζωή της. Δεν συμφωνώ ότι καλύτερα που η ΑΕΚ πέφτει, για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα.
Θα μπορούσε, με σωστή νοοτροπία, να το κάνει και από την Σούπερ Λίγκα. Ετσι κι αλλιώς ο υποβιβασμός στην δεύτερη κατηγορία δεν «διώχνει» τα χρέη της. Όμως, αφού της συνέβη αυτό, να αναλογιστεί ότι υπάρχουν κι άλλες μεγάλες ομάδες, ευρωπαϊκές και από μεγαλύτερα πρωταθλήματα, που έχουν υποβιβαστεί. Σκούπισαν τα δάκρυα, για να μπορούν να βλέπουν καθαρά στο μέλλον και ξανασηκώθηκαν. Μόνο έτσι θα καταφέρει να σωθεί η ΑΕΚ, ακόμη αν δεν σώθηκε στο φετινό πρωτάθλημα.
Κάτι ακόμα, δεν πιστεύω ότι ήταν ιδεολογική η κίνηση όσων μπήκαν και διέκοψαν το ματς. Ολοι τους γνώριζαν ότι ακόμη και με ήττα, υπήρχαν ελπίδες σωτηρίες. Αυτό η ΑΕΚ, ως οργανισμός και όχι ως πρόσωπα, δεν θα πρέπει να πάψει ποτέ να το ψάχνει. Μέχρι να βρει την αλήθεια!