Το Ιερό Δόγμα

Δεν ήταν λίγοι οι φίλοι αναγνώστες που με διάφορα μηνύματα που μου έστειλαν με κατηγόρησαν προχθές ότι έκανα, λέει ένα είδος μνημόσυνου στη Μπαρτσελόνα, γιατί υπενθύμισα διάφορα λαμπρά κατορθώματα της την τελευταία τετραετία. Φυσικά και δεν το έκανα – έγραφα μάλιστα στο κείμενο της Τρίτης ότι «η τωρινή της δυσκολία, μου ξυπνά μόνο μνήμες – μνήμες που είναι κι ο λόγος που πιστεύω πως κι απόψε θα τα καταφέρει». Τελικώς τα κατάφερε γιατί ως ομάδα είναι από την τωρινή Μίλαν πολύ ανώτερη κι απλώς έπρεπε να το δείξει: η πρόκρισή της είναι μια μάλλον μπανάλ ιστορία από την οποία κρατάω τη φασαρία που έγινε (όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και στην Ιταλία και στην Ελλάδα) σχετικά με την τάχα μου ανάγκη της Μπάρτσα να αποκτήσει ένα κανονικό, λέει, προπονητή.

Είναι κανονικός προπονητής ο Ρόουρα; Αν κρίνω από την άνεση με την οποία η Μπάρτσα στραπατσάρισε την Μίλαν κανονικότατος και θέλει πέντε σαν τον Αλέγκρι: μόνο που κι αυτό όταν το λέει κανείς είναι μια σαχλαμάρα. Ο Ρόουρα προφανώς δεν έχει τον κοσμοπολίτικο αέρα του Γκουαρντιόλα, ούτε και θα τον αποκτήσει ακόμα κι αν μείνει πέντε χρόνια, γιατί δεν υπήρξε αρχηγός της Μπάρτσα και δεν έπαιξε στην Εθνική Ισπανίας.

Όμως κι ο καλός Πεπ όταν ξεκίνησε μια μαριονέτα του Κρόιφ ήταν όπως κι ο Ράικαρντ, ο Βιλανόβα και τόσοι και τόσοι άλλοι. Η Μπάρτσα είναι μια ειδική περίπτωση ομάδας στην οποία ο προπονητής δεν έχει το δικαίωμα να κάνει σχεδόν τίποτα – η για την ακρίβεια επιτρέπεται να κάνει ελάχιστα. Το βασικό πλάνο είναι προκαθορισμένο από τον Δημιουργό των Πάντων Γιόχαν Κρόιφ κι αυτό το σέβονται όλοι όσοι το σύλλογο σε οποιοδήποτε πόστο τον υπηρετούν: προβλέπει αξιοποίηση των παιδιών που έρχονται από τις Ακαδημίες, πρέσινγκ και κατοχή μπάλας και ως πρώτη υποχρέωση την διασκέδαση του κοινού που έρχεται στο γήπεδο. Ο τρόπος που η ομάδα παίζει είναι προκαθορισμένος και σχεδόν ιερός: είναι ο τρόπος της. Μπορεί να παίξει μια φορά ο Σάντσες και την άλλη ο Βίγια, μια ο Πουγιόλ και μια ο Ματσεράνο, αλλά το πώς όλοι αυτοί χρησιμοποιούνται και το τι πρέπει να κάνουν είναι καθορισμένο από το δεκάλογο του Κρόιφ.

<img src="/files/Image/2013/mar/13/kar0.jpg" alt="" />

Είναι φανερό νομίζω γιατί έφυγε ο Γκουαρντιόλα. Το συναινετικό διαζύγιο βγήκε για δυο λόγους. Από την πλευρά του ο Πεπ ήθελε να πάει κάπου και να κάνει το δικό του, να αποδείξει ότι είναι έτοιμος να χτίσει μια ομάδα, να παρέμβει στο DNA και την νοοτροπία της, να γίνει από διεκπεραιωτής, δημιουργός: θα δούμε στην Μπάγερν πόσο και αν θα τα καταφέρει. Από την άλλη και η Μπάρτσα, δηλαδή ο Κρόιφ και οι συν αυτώ διοικούντες, δεν πρέπει να έμειναν πέρυσι απόλυτα ευχαριστημένοι από τα κατορθώματα του: η Μπάρτσα του Γκουαρντιόλα χάλασε την περσινή σεζόν της γιατί ο προπονητής της πίεσε τους παίκτες του υπερβολικά.

Η Μπάρτσα έκανε πέρυσι το καλύτερο ξεκίνημά της στην ιστορία, πέρασε σαν σίφουνας από το Μπερναμπέου βάζοντας στη Ρεάλ τρία γκολ, αλλά ο Πέπ συνέχισε να ζητά κι άλλα γκολ, κι άλλα τρεξίματα, κι άλλη μεγαλύτερη πίεση – ίσως να έγινε και βασιλικότερος του Βασιλέως. Έφτασε μάλιστα να πειράξει και το Ιερό Σχήμα, μεταβάλλοντας το ολλανδικό 4-3-3 σε κάτι σαν 3-4-3, ώστε να χωρέσει κι ο Φάμπρεγκας με τους υπόλοιπους. Ο Κρόιφ διάλεξε το Βιλανόβα, δηλαδή κάποιον που ξέρει τα αποδυτήρια, τη νοοτροπία και τη λογική του συλλόγου, αλλά δεν είναι ακόμα τόσο φίρμα ώστε να στρεσάρει και να απαιτεί.

<img src="/files/Image/2013/mar/13/kar1.jpg" alt="" />

Η διαφορά της φετινής και της περσινής Μπάρτσα φάνηκε και χθες, σε μια στιγμή θριάμβου. Η Μπάρτσα μετά το 3-0, κατέβασε ταχύτητα, άφησε τη μπάλα, έκανε διαχείριση – κάτι με τον Πεπ δεν έκανε ποτέ. Αν με το Γκουαρντιόλα η Μπάρτσα έπρεπε να ανατρέψει ένα 2-0 δεν θα έπαιζε για να κερδίσει 3-0, όπως χθες (άλλο αν τις προέκυψε και το τέταρτο), αλλά θα έπαιζε για να κερδίσει 5-1, 5-2 κτλ, δηλαδή ακόμα πιο ανοιχτά, πιο επιθετικά, πιο πιεστικά. Μόνο που με παίκτες κάπως κουρασμένους από τους θριάμβους που προηγήθηκαν δεν ξέρω αν αυτό θα ήταν εφικτό.

Επειδή χάθηκαν δυο – τρία παιγνίδια μετά από μήνες γεμάτους γκολ και επιτυχίες καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η ομάδα χρειάζεται προπονητή, φορ περιοχής, ένα ψηλό που να μπαίνει όταν οι αντίπαλοι κλείνονται, δυο μπακ που να σκοτώνουν κι άλλα τέτοια. Η Μπάρτσα έχει παιγνίδι και τρόπους: το μόνο που έχει ανάγκη είναι ενέργεια. Τρία χρόνια πριν αυτή ήταν δεδομένη και τα αποθέματα της ήταν μεγάλα – τώρα αυτά δεν είναι δεδομένα. Η Μπάρτσα πιέζει λίγο λιγότερο, τρέχει λίγο λιγότερο, στηρίζεται λίγο περισσότερο στο Μέσι, που στο μεταξύ έχει γίνει ο καλύτερος του κόσμου. Όλα αυτά δεν χρειάζονται προπονητή, χρειάζονται έναν άνθρωπο με σύνεση να φέρει σε πέρας το σχέδιο του Κρόιφ.

Γιατί όλα αυτά είναι δύσκολο να τα καταλάβουμε και πιστεύουμε σε μεσσίες, σατανάδες του πάγκου και άλλα τέτοια; Γιατί στον ευρωπαϊκό νότο έτσι είμαστε. Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι μια σοβαρά δομημένη επιχείρηση δεν στηρίζεται σε σατανάδες, αλλά σε ένα οργανόγραμμα επιχειρησιακό που φέρνει σε πέρας ένα σχεδιασμό, δηλαδή σε κάμποσους ανθρώπους όλους στη σωστή θέση.

Ετσι πιστεύουμε ότι τη Μπάρτσα δεν μπορεί να την κοουτσάρει σε δυο ματς ή για δυο μήνες ο Ρόουρα γιατί αυτή η δουλειά επιτρέπεται μόνο σε τρομερές ιδιοφυίες που έχουν, ένας Θεός ξέρει, τι τύπου σοφία. Οι ιδιοφυίες χρειάζονται μόνο εκεί που λείπει η συλλογική δουλειά, η οργάνωση, η επιχείρηση και υπάρχουν περιθώρια για one man show. Στις σοβαρές ομάδες οι προπονητές δεν κάνουν τη διαφορά, απλά φτιάχνουν την ομάδα. Κι άνθρωποι να φτιάξουν μια ενδεκάδα κατάλληλη για την αποστολή υπάρχουν αρκετοί: αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το υλικό, οι παίκτες και το παιγνίδι που πλέον ξέρουν.

<img src="/files/Image/2013/mar/13/kar3.jpg" alt="" />

Αν υπερβάλουμε αξιολογώντας το ρόλο του προπονητή είναι γιατί ψάχνουμε σε κάθε επίπεδο της ζωής μας το μεγάλο σωτήρα. Στην πραγματικότητα οι προπονητές μόνοι τους δεν κερδίζουν τίποτα – ίσα ίσα που καμιά φορά χάνουν μόνοι τους, ενώ το αντίθετο δεν γίνεται! Η Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ έχοντας το Σερ Αλεξ δεκαετίες δείχνει πως δεν χρειάζεται να είσαι σατανάς που κάνει κόλπα, αλλά μάνατζερ με ικανότητα να πείθεις τους παίκτες πως η ομάδα στην οποία βρίσκονται αποτελεί τον απόλυτο προορισμό καριέρας: αυτό δεν έχει σχέση με τα 4-4-2, αλλά με την προσωπικότητα που μιλά.

Η Μπάγερν έχασε πέρυσι τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ κράτησε το Χάινκες και κάνει την πιο θεαματική σεζόν που θυμάμαι: θα τον αλλάξει του χρόνου ακόμα κι αν κερδίσει τα πάντα γιατί κρίνει πως ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Η Μίλαν έχει να απολύσει τεχνικό από το 2002, ο τελευταίος ήταν ο Τερίμ: δεν είχε τους καλύτερους, είχε ανθρώπους που κάνανε τη δουλειά. Και η Μπάρτσα, η καλύτερη ομάδα όλων, δε χρειάζεται σήμερα κανένα να της μάθει κάτι: η γνώση υπάρχει, το μόνο της πρόβλημα είναι η δυνατότητα εφαρμογής της, η απόδοση.

Εχει πλάκα ότι στην εποχή μας ψάχνουμε μεσσίες, ενώ προκόβουν μόνο όσοι έχουν την ικανότητα στο σχέδιο. Το οποίο χρειάζεται φαντασία στη σύλληψη, οργάνωση για την εκτέλεση, πάθος για την εφαρμογή. Και κυρίως ανθρώπους που να το πιστεύουν. Πολλούς. Όχι έναν…