Όλα δείχνουν ότι ο Πορτογάλος Ντομίνγκος θα είναι ο νέος προπονητής του ΠΑΟΚ. Είναι έμπειρος φιλόδοξος και θα προβληθεί ως ο νέος Σάντος. Ομως για να είναι η νέα σεζόν του ΠΑΟΚ καλύτερη εκτός από ένα προπονητή χρειάζονται κι άλλα. Πρώτα από όλα να κατανοήσουν και να αναλύσουν τα εφετινά λάθη.Τι έπαθε ο ΠΑΟΚ στα play off; Τίποτα που να είναι ανεξήγητο ή που να μην έχει ξανασυμβεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το μόνο που εντυπωσιάζει είναι ότι ίσως χάσει το εισιτήριο για τον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ από μια ομάδα, όπως ο Ατρόμητος, που μπήκε στα play off με 4 βαθμούς λιγότερους.
 Όμως το αποτέλεσμα και οι διαδικασίες δεν είναι πάντα κάτι ταυτόσημο: ακόμα και αν ο Ατρόμητος κόντρα στον Αστέρα βγάλει τα μάτια του λυγίζοντας από το άγχος, παραμένει το γεγονός ότι στον ΠΑΟΚ τα έκαναν όλα λάθος. Όχι τώρα: εδώ και πολύ καιρό.
Στις 29 Απριλίου έγραφα ότι «το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν ήταν φέτος ο Δώνης: ο Δώνης, ίσως υπερτιμάει τις ικανότητες του, ίσως δυσκολεύεται να γίνει συμπαθής, ίσως έχοντας μεγαλώσει στα θερμοκήπια της ΑΕΛ και του Ατρόμητου αγχώνεται όταν βρεθεί σε μεγάλη ομάδα, – αλλά με όλα αυτά παρουσίασε μια ομάδα που βελτιώθηκε μέσα στη σεζόν – και του άξιζε τουλάχιστον να ολοκληρώσει τη χρονιά».
Σημείωνα επίσης ότι ο ΠΑΟΚ που φέτος παρακολουθήσαμε δεν είναι μια ομάδα αντάξια των διακηρύξεων, των φιλοδοξιών και των μεγάλων δηλώσεων του Ιβάν Σαββίδη και ότι για την ώρα το μόνο που έχουμε δει από τον μεγαλομέτοχο είναι καλές προθέσεις. Τόνιζα τέλος ότι αυτή η ομάδα με ή χωρίς το Δώνη, για να κερδίσει τα play off «πρέπει να ιδρώσει (και πολύ μάλιστα), αφού πολύ καλύτερο υλικό από τον Αστέρα και τον Ατρόμητο δεν έχει». Επομένως δεν νοιώθω έκπληκτος για το ότι ο ΠΑΟΚ έφτασε ένα βήμα πριν το στραπάτσο.
<img alt="" src="/files/File/0215/savvidis2.jpg" />
Το λάθος του Σαββίδη δεν είναι η απόλυση του Δώνη: μια απόλυση προπονητή, ακόμα και η πλέον αδικαιολόγητη, μπορεί ζημιά να μην σου κάνει – απόδειξη ο Ατρόμητος που πριν τα play off άλλαξε προπονητή και κακό δεν έπαθε. Πιθανότατα αν έμενε ο Δώνης τα πράγματα να ήταν καλύτερα (αφού η πίεση για αποτελέσματα θα ήταν όλη δική του και όλοι θα κρύβονταν πίσω από τις πλάτες του), μπορεί όμως να ήταν και χειρότερα αφού το ποδόσφαιρο που έπαιζε ο ΠΑΟΚ επί Δώνη σπουδαίο δεν ήταν: με τις συγκεκριμένες ομάδες ως αντιπάλους στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος ο ΠΑΟΚ είχε μαζέψει όλους κι όλους 10 βαθμούς – τους 6 μάλιστα κόντρα στον ΠΑΣ.
Ο Δώνης, αν έμενε, θα ήταν χρήσιμος γιατί σε περίπτωση αποτυχίας θα ήταν ο βολικός φταίχτης: θα τον «έκαιγαν» και θα πήγαιναν παρακάτω. Επίσης, επειδή κατά τη γνώμη ακόμα κι αν έπαιρνε το εισιτήριο για τον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ ο ΠΑΟΚ κάτι θεαματικό δεν θα έκανε αγωνιστικά, πάλι η αντικατάστασή του θα ήταν εύκολη υπόθεση – μπορεί και να δημιουργούσε και ενθουσιασμό! Ισως μάλιστα τελικά, το μόνο καλό αυτής της ιστορίας για τον ΠΑΟΚ είναι ότι έκανε πολύ κατανοητό το πρόβλημά του: ο ΠΑΟΚ χρειάζεται σχέδιο, αγωνιστικό πλάνο. Αυτό του Δώνη δεν ενθουσίασε: ο επόμενος πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Με μια ωστόσο βεβαιότητα: πως όλα όσα έγιναν φέτος ήταν ένα τεράστιο λάθος.   
Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε τη σεζόν για να κάνει ανανέωση και να δώσει ευκαιρίες σε νέα παιδιά – σχεδόν υποχρεωτικά αφού ο Σαββίδης δεν είχε μπει και χρήματα δεν υπήρχαν. Μετά την είσοδο του Σαββίδη οι προσδοκίες μεγάλωσαν υπερβολικά, μολονότι η ενίσχυση της ομάδας υπήρξε ελάχιστη.  Στον ΠΑΟΚ είχαν πολύ καιρό να δουν στο τιμόνι της ομάδας μεγαλομέτοχο με διάθεση να ξοδέψει. Κάποτε είχα γράψει ότι οι αρχικές διακυρήξεις του Σαββίδη ήταν για τον οπαδό του ΠΑΟΚ κάτι σαν τη μελωδία της ευτυχίας: το «θέλω ένα ΠΑΟΚ που να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ» π.χ, ή το «ξέρω ότι και την Μπαρτσελόνα να είχα δεν θα κέρδιζα το πρωτάθλημα» ακούστηκαν πολύ ωραία – τόσο ωραία που κανείς δεν τόλμησε να του πει ότι πρώτον χρειάζεται να φτιάξει μια ομάδα που να μπορεί κάθε χρόνο να παίζει στο Τσάμπιονς λιγκ ή να διεκδικεί την είσοδό της σε αυτό – ο ΠΑΟΚ από αυτό ακόμα απέχει. Φέτος αγωνιστικά εμφάνισε μια ημιτελής ομάδα με τρύπες στο ρόστερ της που δεν καλύφτηκαν ούτε μετά τις μεταγραφές του Ιανουαρίου.
<img alt="" src="/files/File/0215/savvidis1.jpg" />
Ο ΠΑΟΚ για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα π.χ θέλει ακραία μπακ, ένα στόπερ, ένα αμυντικό χαφ, ένα τουλάχιστον δημιουργό και κάποιον κυνηγό με γκολ στα πόδια σε περίπτωση που δεν τραβάει ο Αθανασιάδης ή ο Σαλπιγγίδης. Κυρίως χρειάζεται οι νεοφερμένοι να είναι πρωταθλητές και να έχουν προσωπικότητα. Στα play off, όταν ο Γιώργος Γεωργιάδης ουσιαστικά έβαλε τους παίκτες μπροστά στην ευθύνη των αποτελεσμάτων φάνηκε το τεράστιο έλλειμμα προσωπικότητας που έχει η ομάδα: ο ΠΑΟΚ έφτασε να εξαρτάται από τον Κάτσε (!), απόντος του νεαρού Αλβανού η μεσαία του γραμμή ήταν σκορποχώρι!
Το χειρότερο είναι η πίεση που νοιώθουν τα στελέχη και που μοιάζουν να προσπαθούν όχι να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο μια ομάδα, αλλά να κερδίσουν την εύνοια του μεγαλομετόχου: έβλεπα το Ζήση Βρύζα να πανηγυρίζει σαν τρελός το γκολ του Σαλπιγγίδη με τον Ατρόμητο και δεν πίστευα στα μάτια μου – ούτε σε τελικό Τσάμπιονς λιγκ δεν έχω δει παράγοντα να πανηγυρίζει έτσι! Είναι προφανές ότι όλοι νοιώθουν ότι δίνουν εξετάσεις, όλοι αισθάνονται αναλώσιμοι, κανείς δεν παίρνει ευθύνη εισήγησης για το παραμικρό χωρίς προηγουμένως να εξασφαλίσει εσωτερικές συμμαχίες: νομίζω ότι ακόμα και οι μεταγραφές του Ιανουαρίου έγιναν υπό τον τρόμο κάποιος παίκτης να μη βγει και να πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για την απόκτησή του και ίσως για αυτό αποκτήθηκαν τρεις δανεικοί παίκτες (Ολίσε, Καμαρά, Σίντελφελντ). Σίγουρα  για αυτό ο ελεύθερος Κατσουράνης και ο ελεύθερος Βούκιτς προβλήθηκαν ως έξυπνες επιλογές κτλ. Μια μεγάλη ομάδα τους παίκτες δεν τους παίρνει ούτε για να τους δοκιμάσει, ούτε γιατί τους θεωρεί ευκαιρίες: τους αποκτά γιατί τους χρειάζεται.
 
Ο Βρύζας και ο Ζαγοράκης χωρίς πολλά χρήματα έφτιαξαν σχετικά πρόσφατα ένα ΠΑΟΚ που είχε παίκτες με προσωπικότητα. Έπαιζαν σε αυτόν όχι μόνο αξιόλογοι έλληνες παίκτες, αλλά και ξένοι με παραστάσεις και ικανότητες όπως ο Κοντρέρας, ο Γκαρσία, ο Μουσλίμοβιτς, ο Βιερίνια, ο Λίνο, ο Σορλέν, ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο. Για να υπάρξουν αυτοί και να κάνουν και τη διαφορά, σε πολλές περιπτώσεις υπήρξαν και αρκετοί που καλοπληρώθηκαν και δεν βγήκαν: ο Γκάβρασιτς, ο Μάρκος Αντόνιο, ο Φιλομένο, ο Βερόν καθώς και πολλοί άλλοι απίθανοι βραζιλιάνοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν μαρτυρούν ότι κανείς δεν είναι αλάνθαστος – το ζήτημα είναι να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις επιλογές.
Αν στο κέντρο της προσοχής σου έχεις τον ΠΑΟΚ κάποια στιγμή θα τον φτιάξεις – αν η προσοχή σου είναι πως ο μεγαλομέτοχος δεν θα θυμώσει μαζί σου θα φτιάξεις πάλι τον ΠΑΟΚ τον εφετινό, δηλαδή μια ομάδα χωρίς κατασκευαστή, χωρίς πατέρα: μια ομάδα που όλοι κάνουν κάτι της χωρίς κανείς να τολμά να πάρει τελικά την ευθύνη των επιλογών.
Η αποτυχία στα play off πρέπει να κάνει κατανοητό ότι χρειάζεται ένας ΠΑΟΚ αληθινός και όχι ένας «ΠΑΟΚ του Σαββίδη»: ο δεύτερος είναι μια μυστηριώδης ψύχωση – σίγουρα όχι μια ομάδα….